Siz magalede özlerini hamıdan ağıllı sayan bir neçe urusdan başga heç bir xalgın körpe uşağının bele inanmayacağı şey yazırsınız: memmedovlar ailesinde en çox oxunan ve sevilen kitablar Puşkinin, N. Ostrovskinin eserleri idi”.
Bu, ideoloji tebliğatınız ne böyük uğurdur, Mirze?! Gorun yanmasın, ay Sabir!
Bir bölük boşboğazıg, heyverelik adetimiz.
Doludur lenet ile, geybet ile söhbetimiz,
Oxumagdan payımız yox, yazıdan gismetimiz,
Bu avamlıgla bele her sözü tefsr edirik,
Mümkün oldugca müselmanları tekfir edirik.

Her söze çulğaşırıg, her bir işi gurdalarıg,

Harda bir nur görürsek, ona garşı olarıg.

Bezine diş gıcıdıb, bezine guyrug bularıg,

Bize her kes çörek atsa onu tegdir ederik,

Mümkün oldugca müselmanları tekfir ederik.

Mirze, beynelmilelçilik böyük mevhumdur. Yalnız yüksek terbiye, tehsil görmüş yüksek zeka sahibleri böyük beynelmilelçi ola bilerler. Uruslar bu fikri imperiyaya yarayan kimi çevirib, bizimtek ölüm hökmü yazılmış Azerbaycan, Türkmen, Gazax, Gırğız, Tatar ve başga xalglara zorla yeridirler. Siz de gözlenilmeden onlara dem tutursunuz. Yalanı öz elinle nece de yeridermişler…

Sonra “Mingeçevirli tikinti brigadiri de beynelmilelçilikden danışmışdır” – yazırsınız.”

Mirze, siz dünya görmüş adamsınız. Bilin, fehle-kendliler öz seviyelerinde heç vaxt böyük beynelmilelçi ola bilmezler! Çünki onların düşünce seviyeleri buna yol vermir!

Sonra yazırsınız: “Orconikidze adına neft ve gazçıxarma idaresinin sex reisi ise sosializm yarışı barede söz açmışdır”.

Mirze, ağzının sözünü danışa bilmeyen 1-2 min döşü gırmızı bayraglı “reiyet”i aparıb Moskvada bir hefte el galdırıb saldırmag sosializmin içini göstermirmi? 70 ilde sosializm yarışının ağlasığmayan bir aldatma olduğunu derk etmeyibsinizmi?!

Bu, sosializm yarışı 150 ildir Yer üzünün en yaxşı neftini “kaçatdayan” Suraxanı yurdumuza ne verib, bütün xalgımız bir yana? Kran yox su axsın, avtomat telefon yox, zeng etmek olsun, merkezleşdirilmiş kanalizasiya yox, bu, gul xalg zibilini axıtsın. İnsanlar birmertebeli “gazma”larda nemden, havasızlıgdan çürüyüb 5-10 il tez ölürler. Gırxdan, elliden sonra da hefte sekkiz, men dogguz xestelikler. Xalgımızın goçag oğlu Heyder Aliyev de Suraxanıdakı zavodların birinde gurulmuş görüşlerin birinde bele dedi: men heç bilmirdim Suraxanının merkezleşdirilmiş kanalizasiyası, suyu yoxdur.

Yaşasın bele bele padışah! Bir xalg guldursa, onun başında duranlar ikigat guldur!

Nece dözesen bu gulluğa Mirze?!

20 yaşımda xalgımızın böyük oğlu “Mehemmedhüseyin Şehriyara yanıt” adlı goşugdan bir neçe setiri yazım:

Bölünmüşük, Veten birdir, ayrıyıg.

Vururlar gırmancı, çörek sayırıg.

Neçün dağılmırıg, neçün yazığıg?

Taleyimiz ne pis geldi, Şehriyar?

Haçan son üsyana olar son gerar?

Deyirsiniz: “Lakin onun ehemiyeti bununla bitmir, menası daha derindir”.

Sosializm yarışının daha derin menasını atamın, gohumlarımızın, bütün Beydililerin misalında size yazım. Gözümü açıb dünyaya baxanda onların gultek az gala bir garın çöreye Urus hökumetine işlediyini gördüm.

Evezinde ne aldılar canlarını goyub Urus hökumetine ilde bir milyon manatlıg pambıg – xammal veren bu kişiler, başlarına megalenizdeki buludlardan “ximikatlar” yağdırılan zavallı bacılar? Gul pulu ile mede-bağırsag sisteminin xronik xesteliklerini, gara ciyerin sirrozunu, ginekoloji xestelikleri…

Genclik getdi, garın ac, balalar lüt, oxudulmamış. Urusun 120 manat pensiyası ile dolandır bundan sonra balalarını. Soçiye, Parise get. Axı sen otuz il gul olubsan, axı 5-10 il ömrün galıb bu dünyada.

Sual verirsiniz: yaşamag üçün pambıg da ekmek lazımdır. Düzdür! Menim xalgım da bütün xalglar kimi emeksever xalgdır. Onun böyük potensialı vardır. O, böyük alim, böyük bağbandır. Bunu onun esrler boyu yaşadığı, yaratdığı heyat gösterir. O bilir onun torpağı ne yetişdirir. O pambıg da ekerdi, buğda da, garpız da, küncüt de. O yüksek ekinçilik medeniyeti olan xalgdır.

O pambıg ekerdi, ancag yığıb bir kilogramını 45-50 gepiye Urusa vermeye pambıg ekmezdi.

Ancag gula bir kilogramını 45-50 gepiye pambıg becertdirmek olar!

Budur sosializmin menim xalgıma verdiyi![1]

Heydar Aliyev de bu gul xalgın bir gül üzlü gızının bileyinden tutub: tumamın ne geşengdir – deyirdi. O, yazığın da eyninde içinde neçe volt elektrik olan, debden düşmüş, eldegayırma bir krimplen don.

Daha sonra bele yazırsınız: “Rus dili vasitesile bir çox xalgların heyat tecrübesini ve müdrikliyini derk edir, bu prosesin bir vacib ceheti de budur ki, garşılıglı ünsiyet ve marag bizi ana dilimize daha hessas olmağı, öz xalgımızın da medeniyetindeki bütün giymetli ve ebedi keyfiyetlere gayğıkeş münasibet beslemeyi öyredir ”.

Olmur, Mirze olmur! Siz deyen kimi olmur! Sizin dedikleriniz dialektikanın eksinedir! Bu dünyada bir xalgın özü üçün yaratdığı dil başga xalga yeridilende, o xalgın buxovuna çevrilir, onu aşındırır. Bu, gaçılmaz gerçekdir! Menim köküm Beydililerdendir. Anamdan, “Şirin dilli, bey dilli” nenelerimden Türk dilini öyrenmişem. İndi men anamın dilinde pis danışmağa başlamışam. Sebebi nedir, Mirze?

Sebebi xalgımızın mehvine yöneldilmiş Urus dilidir!

 (Ardı var)

  [1]Sonralar Şahbaz Xuduoğlu Azadlıg gazetinde Yardımlıdan Puşkine (Bilesuvar) pambıg yığmağa getirilen orta okul öyrencilerinin dözülmez gününden yaxşı yazı çap etdirib.